..
یوینفرها ابتدا جهت درمان بیماری کوکسیدیوز در طیور مورد استفاده قرار گرفت (Richardson et.al, 1976) در اواسط 1970 از یونفرها جهت تغذیه نشخوارکنندگان، استفاده می شد که باعث بهبود رشد، عملکرد دام، و سلامتی آن می شد. (Russell and strobel 1989) انواعی از یونفرها که امروز در تغذیه گاوهای شیری مورد استفاده قرار می گیرد عبارتند از موننسین (monensin)، لاسالوسید (lasalocid)، تتروزین (tetronasin)، سالینومایسین (salinomycin)،? لیزوسلین (lysocellin)، ناراسین (narasin)، نیگرسین (nigricin)، لیدلومایسین (laidlomysin) و والینومایسین (valinomycin) می باشد. 
در اواخر 1970 و اوایل 1980 در چندین کشور از یونفرها در تغذیه گاوهای شیری جهت افزایش تولید شیر و توان ایمنی بدن استفاده کردند، این کشورها شامل استرالیا، آرژانتین، نیوزلند، و افریقای جنوبی بود. با تحقیقات بیشتر در این زمینه، در کانادا از کپسولهای کروی موننسین (CRC) جهت جلوگیری از کتوز بالینی در گاوهای شیری استفاده شد(duffield and bagg 2000). همجنین اطلاعات جمع آوری شده، در این زمینه نشان می دهد که در گوشت و شیر حیوانات تیمار شده با موننسین جهت مصرف انسانی قابلیت بهتری دارند. همچنین در تحقیق دیگری مشخص شد که میزان استفاده از موننسین در تغذیه گاوهای شیری در محدوده 278 تا 1125 میلی گرم در روز برای هر گاو می باشد، و تا این محدوده موننسین در شیر این دام ها ابقا نمی شود.

..
انواع یونفرها و نحوه اثر آنها: 
یونفرها (IOP) ترکیباتی لیپولیک (Lipophilic) هستند که برای بسیاری از باکتریها، پروتوزوا، قارچها و موجودات آلی سمی و کشنده می باشند (Russel and strobel 1989) سمیت این ترکیبات به خاطر نفوذ این ترکیبات به غشا سلولی و تغییرات بار یونی در داخل آنها می باشد. یونفرها با اتصال به بارهای مثبت و حمل آنها ( سدیم، پتاسیم، منیزیوم و کلسیم) به داخل غشا سلولی نفوذ کرده و با تغییرات بار یونی داخل سلولها باعث مرگ آنها می شود. این ترکیبات به عنوان افزودنی (addative) به غذای دام ها افزوده می شوند. بعضی از یونفرها مانند نیگرسین، و موننسین به عنوان antiport هستند ( یعنی به محض ورود یونهای تک ظرفیتی به درون سلولها آن را با H درون سلول مبادله می کنند) در حالی که دیگر یونفرها مانند والینومایسین، به صورت uniporte می باشند، یعنی کاتیونها را به داخل سلول برده، بدون اینکه با یون هیدروژن مبادله کنند، به علاوه یونفرهایی که به این گروه تعلق دارند، به کاتیونهای خاصی اتصال پیدا می کنند به عنوان مثال موننسین به یون سدیم اتصال می یابد و می تواند با یون پتاسیم نیز باند شود، و به طور کلی با کاتیون های تک ظرفیتی مانند سدیم و پتاسیم باند می شود و برعکس تترونازین (tetronasin) تمایل به اتصال به کاتیون های دو ظرفیتی مانند کلسیم و منیزیوم دارد، یونفرها با تغییر بار یونی و به هم زدن سیستم و فعالیت پمپ سدیم- پتاسیم و پمپ هیدروژن باعث تغییر بار یونی سلولها می شود. و باعث ماندگاری بیشتر کاتیون ها در سلول و افزایش PH آنها می شود. حساسیت انواع باکتریها به یونفرها متفاوت می باشد، باکتریهای گرم منفی دارای ترکیبات پیچیده ای در ساختار خود بوده که مانع از نفوذ یونفرها به داخل آنها می شود، در عوض باکتریهای گرم مثبت حساسیت بیشتری به یونفرها داشته و به سرعت از بین می روند.

..
تاثیر یونفرها روی متابولیت های تولیدی در شکمبه: 
باکتریهای شکمبه در یک محیط بی هوازی قرار دارند، و با تخمیر کربوهیدرات ها و پروتیین های غذایی انرژی و مواد مغذی مورد نیاز خود را جهت رشد و نگهداری به دست می آورند. بعضی از محصولات حاصل از تخمیر شکمبه ای شامل اسیدهای چرب فرار (VFA) و پروتیین های میکروبی به عنوان اصلی ترین ماده مغذی دام محسوب می شوند در مقابل دیگر محصولات تخمیری شکمبه ای مانند گرما، متان، و آمونیاک می توانند به مقدار کمتری انرژی در اختیار دام قرار دهند، و بیشتر به شکل غیر قابل استفاده به محیط وارد می شوند. باکتریهای گرم مثبت موجود در شکمبه، محصولاتی همچون استات، بوتیرات، فومارات، لاکتات، و هیدروژن و آمونیاک تولید می کنند. بیشتر این محصولات به صورت، جفت و همراه با تولید متان در شکمبه تولید می شوند. در طرف دیگر باکتریهای گرم منفی موجود در شکمبه با استفاده از تخمیر شکمبه ای اقدام به تولید پروپیونات و سوکسینات می کنند، زمانی که به هر دلیلی این گروه، از باکتریها در شکمبه غالب شوند، متان کمتری تولید می شوند، به علت کاهش میزان فومارات و هیدروژن در شکمبه می باشد. بنابراین مهمترین مزیت استفاده از یونفرها در شکمبه، بالا بردن نسبت پروپیونات به استات در شکمبه می باشد، که در نتیجه آن تولید متان در شکمبه کاهش می یابد.

..
باکتریهای تولید کننده اسید لاکتیک (megasphaera elsdnii and selenomonas ruminanti) نسبت به یونفرها حساس بوده، و تولید اسید لاکتیک کاهش می یابد و از طرف دیگر با فعال نمودن مسیر آکریلیک (acrylate pathway) تولید پروپیونات را از لاکتات افزایش می دهد. وجود اسید لاکتیک بالا در شکمبه احتمال بروز اسیدوز را افزایش می دهد و باعث کاهش شدید pH شکمبه می شود. بنابراین می توان با استفاده از یونفرها، تا حدودی خطر ابتلا به این بیماری متابولیکی را در دام ها کاهش داد. هر چند که ثابت شده که زمانی که pH شکمبه زیر عدد 6 باشد. یونفرها اثری روی بهبود pH شکمبه و رساندن آن به حد متعادل 6.12 – 6.2? را ندارند. مزیت دیگر استفاده نمودن یونفرها به جیره گاوهای شیری، این است که باعث کاهش فعالیت باکتریهای پروتئولتیک ( تجزیه کننده پروتیین ها) و در نتیجه کاهش تجزیه آمینواسیدها و کاهش غلظت آمونیاک در شکمبه می شوند. به عبارت دیگر یونفرها با عث عبوری شدن پروتیین ها و اسیدهای آمینه موجود در مواد خوراکی می شود. در یک آزمایش اضافه نمودن 330 میلی گرم در روز اواپوراسین (avoparcin) یا موننسین (monensin) به جیره گاوهای شیری در اوایل دوره شیردهی، که حدود 650 گرم در کیلوگرم کنسانتره، و 350 گرم در کیلوگرم علوفه داشتند، به ترتیب حدود 23% و 38% عبوری را به روده کوچک افزایش داد. که در نتیجه آن میزان جذب اسیدهای آمینه افزایش یافت. 
به طور کلی یونفرها با تغییر جمعیت میکروبی شکمبه، انرژی و پروتیین قابل دسترس تری را برای گاوها تامین می کنند، مطالعات اخیر اثرات بیشتری، از استفاده از یونفرها، و تاثیر آنها روی متابولیسم، سلامتی تولید و تولیدمثل گاوهای شیری به اثبات رسانده است .اثرات یونفرها در گاوهای شیرده: